บอร์ด ความรัก,โต๊ะกับเก้าอี้ ประสบการณ์ช.. เนื้อหาโดย วันศุกร์ ราศีเมถุนโต๊ะกับเก้าอี้นั้นเป็นของคู่กันที่ไม่จำเป็นต้องใช้คู่กันในทุกครั้งบางทีเราอาจแค่ต้องการนั่งบนเก้าอี้และบางทีเราก็อาจแค่ต้องการโต๊ะไว้วางของเพียงอย่างเดียวแต่...ถ้ามันอยู่ด้วยกันก็จะดูสมบูรณ์แบบได้มากกว่าและประโยชน์ใช้สอยมันก็จะมากกว่าด้วยเหมือนกับผู้หญิงกับผู้ชายที่เป็นของคู่กัน..อย่างไรอย่างนั้นมีเพื่อนคนหนึ่งถามฉันต่อว่าแล้วตกลงผู้หญิงหรือผู้ชายใครกันที่เป็นโต๊ะ ใครกันที่เป็นเก้าอี้"ฉันตอบไปว่า"โต๊ะน่าจะเป็นผู้ชายและเก้าอี้น่าจะเป็นผู้หญิงเพราะโต๊ะสามารถมีเก้าอี้ได้มากกว่าหนึ่ง แต่ถ้าเมื่อไรก็ตามที่เก้าอี้ริจะมีโต๊ะมากกว่าหนึ่งจะดูไม่งามและสังคมจะรุมประนามทันที" (ฮา)แล้วเพื่อนคนเดิมมันก็ถามต่ออีกว่า"ก็แล้วจะมีโต๊ะสักกี่ตัวในโลกนี้ ที่มันอยากจะมีเก้าอี้แค่เพียงตัวเดียว"ฉันก็เลยตอบมันไปว่า"ก็โต๊ะเขียนหนังสือไงแก..แกเคยเห็นใครวางเก้าอี้ไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือมากก ว่าหนึ่งตัวกันบ้างไม่เหมือนโต๊ะกินข้าวกับโต๊ะรับแขกพวกนี้เจ้าชู้มีเก้าอี้ตั้งเยอะ บางบ้านก็ 4 ตัวบางบ้านก็ 6 ตัวหรืออาจมากกว่า""อ๊ะ ..แต่โต๊ะเครื่องแป้งเค้าก็รักเดียวใจเดียวเหมือนกันนะ.มีเก้าอี้ตัวเดียวเหมือนกัน"มันเสริมให้"เออ..จริงว่ะ""อาจเป็นเรื่องของขนาดก็ได้มั้งแก.ก็โต๊ะกินข้าวน่ะมันมีขนาดใหญ่มันก็เลยต้องการเก้าอี้มากๆเพื่อมาเสริมบารมีเหมือนคนรวยๆ ชอบมีอีหนูเยอะๆ ไว้ประดับบารมีส่วนโต๊ะเขียนหนังสือโต๊ะเครื่องแป้งน่ะ ขนาดมันไม่ใหญ่เหมือนคนฐานะปานกลางไปจนถึงยากจนจะมีเมียมากกว่าหนึ่งก็เลี้ยงไม่ไหว"มันอธิบายเสียยืดยาว แล้วฉันก็ฮาอีกในความช่างคิดของทั้งมันและฉัน มานั่งนึกแล้วก็อดขำไม่ได้ในความเหมือนโดยบังเอิญระหว่างโต๊ะกับเก้าอี้และความสัมพันธ์ระหว่างหญิงกับชายมาพูดถึงเก้าอี้กันบ้างเพื่อนมันถามฉันต่อว่า"แล้วแกว่าเก้าอี้แบบไหนในโลกวะที่มันจะชอบมีโต๊ะมากกว่าหนึ่ง"มันเล่นเอาฉันคิดนานอยู่เหมือนกัน"ก็เก้าอี้ล้อเลื่อนไงวะพวกนี้ชอบเลื่อนไปโต๊ะโน้น ย้ายมาโต๊ะนี้เปลี่ยนโต๊ะอยู่เรื่อย"คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นมันบ้างที่ขำ"เค้าเรียกมีรักสำรองเผื่อเลือกใช่ไหมแบบนี้" มันว่าคงยุ่งน่าดูถ้าเก้าอี้ล้อเลื่อนมาเจอกับโต๊ะกินข้าวเราก็เลยไม่เคยเห็นใครเอาเก้าอี้ล้อเลื่อนมาตั้งกับโต๊ะกินข้าวเลยสักทีมันก็คงเหมือนการที่แม่เหล็กขั้วเดียวกันมันจะผลักกันนั่นแหละเราเลยไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่นักที่ผู้หญิงไวไฟจะมาจับคู่กับผู้ชายเจ้าชู้โดยมากถ้าอีกฝ่ายเจ้าชู้อีกฝ่ายจะสงบสยบอยู่เสียมากกว่ามันถึงจะอยู่ด้วยกันได้ ไปด้วยกันรอดในความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ที่สวยหรูงดงามมากมายอะไรนักแค่พอดูได้ ใช้งานได้มันก็ไม่น่าเกลียดอะไรแล้วล่ะเอาแค่แบบโต๊ะเขียนหนังสือมีโต๊ะหนึ่งเก้าอี้หนึ่งนั่งแล้วรู้สึกสบายถ้าเหนื่อยนักก็ฟุบหน้าหลับตาพักได้หรือถ้าจะสวยงามก็ขอให้มันดูสวยงามแค่อย่างโต๊ะเครื่องแป้งที่ดูดีสวยงาม เพราะหมั่นดูแลกันและกันเป็นกระจกคอยสะท้อนซึ่งกันและกันอยู่ร่วมกันโต๊ะหนึ่งเก้าอี้หนึ่งอย่างเข้าใจอย่าให้ต้องเป็นเหมือนโต๊ะกินข้าวที่ยิ่งใหญ่ร่ำรวยแต่ก็ไม่สามารถดูแลเก้าอี้ที่มีได้อย่างทั่วถึงกว่าจะแบ่งความห่วงใยมาใส่ใจแต่ละทีก็คงต้องรอจนเหงาเฉาตายกันไปเสียก่อนหรือไม่จำเป็นต้องสวยงามหรือหรูหราถึงขนาดโต๊ะรับแขกที่มีเอาไว้แค่เพียงอวดชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมาใครเห็นใครพบก็สบายใจแต่เก้าอี้(โชฟา)นี่สิช้ำต้องโดนโถมโดนทับไม่รู้จักเท่าไหร่เพราะใครๆ ก็พากันแวะถ้าจะมีความรักฉันอยากรักแบบโต๊ะเขียนหนังสือหรือโต๊ะเครื่องแป้งก็พอ ไม่ยิ่งใหญ่ไม่หรูหรา แต่อบอุ่นพอให้บ้านน่าอยู่อาศัยฉันว่าถ้าแท้จริงแล้วคนเราวัดคุณค่ากันจากภายในจิตใจโต๊ะกับเก้าอี้ก็คงไม่ต่างตรงที่เราวัดคุณค่ามันจากประโยชน์ใช้สอยมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอกบางทีเก้าอี้อาจขาหักขาโยกไปบ้างนะถ้าตั้งเองไม่ได้ก็ไม่เป็นไรอาศัยพิงโต๊ะเอาก็ได้ก็ไหนๆ เราก็คู่กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอหรือบางทีโต๊ะอาจสึกมีรอยบิ่นรอยขีดข่วนไปบ้างก็ไม่เป็นไรหรอกนะเพราะเก้าอี้เค้าจะคอยบดบังให้เองความจริงแล้ว คนเรารักกันมันไม่ต้องการองค์ประกอบอะไรที่มากมายเลยแค่หมั่นเติมเต็มซึ่งกันและกันก็พอแล้วเพราะโต๊ะกับเก้าอี้ที่ไม่เข้าชุดกัน เมื่อจับมาวางคู่กันประโยชน์ใช้สอยมันก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปแค่ความสวยงามมัน(อาจจะ)ลดน้อยลงไปเท่านั้นเองแล้วบ้านของคุณเองล่ะอยากให้มีโต๊ะกับเก้าอี้แบบไหนเคยคิดเอาไว้บ้างหรือเปล่า.........อับราฮัม ลินคอร์น เคยกล่าวไว้ว่า"คนเราจะมีความสุขได้เสมอทุกเมื่อถ้าตั้งใจจะให้ตนเองมีความสุข"ในความเป็นจริงเราไม่สามารถเลือกได้ดังใจเราทุกอย่างถ้าคุณเป็นเก้าอี้คุณไม่มีทางรู้ได้ในทั้งหมดทุกส่วนว่าโต๊ะของคุณเขาจะเป็นอย่างไรคุณอาจไม่จำเป็นที่จะต้องชอบในทั้งหมดของโต๊ะของคุณและถ้าคุณเองเป็นโต๊ะคุณก็คงไม่มีทางที่จะพอใจในทุกส่วนที่เก้าอี้ของคุณมีเพราะความสมบูรณ์แบบที่แท้จริงไม่มีอยู่บนโลกใบนี้....ฉันเชื่ออย่างนั้น หากแต่ศิลปะสุดยอดของการอยู่ร่วมกันคือ การให้อภัยอะไรที่เค้าขาดไปบ้างเราก็หมั่นเติมอะไรที่เค้าเกินไปบ้างเราก็เอามาเติมให้เราเองถ้าเป็นแบบนี้เราจะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างงดงามมากกว่าไหม